عمری ماند و دوباره به شبهای روشن رسیدیم. شبهایی که هربار در انتهایش آرزوی دیدار دوباره اش را داریم. شبهای خلوت با خود و او. شبهای دعای خیر و آرزوی سلامتی و بهروزی و عاقبت به خیری برای والدینمان، خانواده، دوستان، همکاران، همسایگان، آنان که در چند صباح کوتاه عمر برکت وجودشان گرمای زندگی را به ما عطا کرد و دلخوشی ها و آرامش را در کنار آنان تجربه کردیم، آنان که گهگاهی از آنان دلخور شدیم و به ستم یا ناخواسته حقی از ما تضییع نمودند و این شبها شبهای آرزوی خیر و خوبی و برکت برای همه آنان است شاید که به روشنای آرزوهای نیک برای همسفرانمان باعث شود آنان هم از تقصیر و قصور هر روزه مان درگذرند و به سبب آرزوهای نیک آنان، لحظه های آرامش، نیکی، پر از شادمانی و لبخند نصیب زندگی ما هم گردد.

شاید که آخرین سهممان از شبهای روشن همین امسال باشد و حتی همین امسال را هم به پایان نبرده و لحظه پایان سفر در لحظاتی نه چندان دور در انتظارمان باشد و آرزوهای نیک برای آنان در سینه مان جا بماند و لبخند رضایت آنان که در حقشان کوتاهی یا ستم کردیم هرگز شکوفا نشود!

فراموش نکنیم هیچ یک از همسفرانمان چه آنان که ما می پنداریم با ما هستند و چه آنان که بر ما، توانایی آن را ندارند که مقدراتمان را عوض کنند. پس به واسطه نقشی که در عالم زحمت آن را می کشند جایز نیست که از دعای خیرمان محروم شوند. اگر همه اینگونه نیاندیشیم همه از آرزوهای نیک محروم می مانیم.

مناسبتها بهانه های نیک گفتن، نیک عمل کردن و نیک اندیشیدن هستند.

انتهای پیام/